Vorige week sprak ik met Shakila. Mag ik haar verhaal met u delen?
Shakila werkt eigenlijk al 8 jaar op een rij, bij een uitstekend aangeschreven zorginstelling. In 2009 kreeg ze haar eerste contract als Helpende aangeboden. Dat duurde met verlengingen, uiteindelijk twee jaar. Om te voorkomen dat ze rechten op een vaste aanstelling zou krijgen, moest ze er even ‘uit’. Ze keert in 2012 terug op dezelfde locatie. Dat stopte dit keer in 2014. En u raadt het al; in 2015 mocht ze weer terugkomen. Dit keer tot begin 2017. En nu zit ze zonder werk. En ja, dezelfde werkgever heeft al laten weten, dat zij in september 2017, na ruim 6 maanden niet ingezet te zijn, weer terug mag komen op dezelfde locatie. Dezelfde locatie, waar ze in mijn bewoordingen, al bijna 8 jaar aan het lijntje wordt gehouden. Wat moet je hiervan denken?
Voor mij zijn het van die momenten, waarop ik me erg ongemakkelijk voel. Schaamte. Ik geneer me voor zo’n werkgever. Hoe kan een werkgever, zó met een Helpende omspringen? Daarnaast begin ik er last van te krijgen, dat er veel geklaagd wordt over de tekorten in de zorg. Shakila is een slimme vrouw. Iemand die nadenkt, alvorens je een antwoord krijgt. Waarom heeft de instelling haar niet gevraagd op om opleiding Verzorgende IG te gaan volgen? Waarom is ze wél goed genoeg om 8 jaar lang op dezelfde afdeling en locatie terug te vragen, maar niet om háár vooruit te helpen met een opleiding? Wie het weet mag het zeggen!
Kent u een Shakila? Of bent u zelf Helpende met vergelijkbare ervaringen? Laat het ons weten. Of trek elders aan de bel. De bijdrage van een Helpende aan de zorg, is vele malen belangrijker dan veel managers denken!
Geschreven door Peter Dijkstra
Peter Dijkstra was een groot deel van zijn werkzame leven hoofd P&O in de non-profitsector en sinds 2004 Partner/senior Consultant bij een werving & selectiebureau (LEKZ)
